Ανέγερση 1911

​

Το σπίτι πρωτοκατοικήθηκε το 1911 από την οικογένεια του Λουκή Α. Γούτου και από τότε δεν άλλαξε, ουσιαστικά, ποτέ χέρια.  Οι τίτλοι πέρασαν από την Αντιγόνη Γούτου, στην κόρη της Αγλαΐα (Γούτου-Αλεπουδέλη) στη συνέχεια στην εγγονή της Μυρσίνη (Αλεπουδέλη-Λεωνιδοπούλου) και τα δικά της παιδιά, που είναι οι σημερινοί ιδιοκτήτες. Έργο του φημισμένου Σμυρνιού αρχιτέκτονα Ιγνάτιου Βαφειάδη, σχεδιάστηκε ως μόνιμη κατοικία για την οικογένεια: τον Λουκή, την Αντιγόνη και τα τρία τους παιδιά, Κώστα, Μαρία και Αγλαΐτσα. 

T

​Ο Λουκής Α. Γούτος, πετυχημένος βαμβακέμπορος με επιχειρηματική δραστηριότητα στο Κάιρο, ζούσε αρκετούς μήνες του χρόνο στην Αίγυπτο, απ΄όπου επέστρεφε το καλοκαίρι, για να είναι με την οικογένειά του και να επιβλέψει την πρόοδο στα κτήματα και τις ελιές του. Ο Λουκής αγαπούσε τα καλοφτιαγμένα, όμορφα, ακριβά πράγματα και παρήγγειλε για το σπίτι της Καβέτσου έπιπλα, πορσελάνες και ασημικά από μεγάλους Οίκους της Πόλης, της Σμύρνης και της Αλεξάνδρειας. Είχε παντρευτεί την Αντιγόνη Τζανέλλη το 1896, προικώο της οποίας ήταν το οικόπεδο όπου κτίστηκε το σπίτι. Οι δυο κόρες τους, Μαρία και Αγλαΐτσα, αφού αποφοίτησαν από το Παρθεναγωγείο Μυτιλήνης, φοίτησαν σε Σχολή Καλογραιών στην Αλεξάνδρεια, όπου τελειοποίησαν τα Γαλλικά τους. Παντρεύτηκαν τη δεκατία του 1920, πρώτα η Μαρία και μετά η Αγλαΐτσα, ενώ και οι δυο γάμοι τελέστηκαν στο σπίτι όπως συχνά συνέβαινε την εποχή εκείνη. Δυστυχώς η μεγαλύτερη, η Μαρία, πέθανε στη γέννα του πρώτου της παιδιού το 1924, ενώ ο γιός της μεγάλωσε με τη γιαγιά του την Αντιγόνη στην Καβέτσου. Ο Λουκής Γούτος πέθανε στην Αίγυπτο, όπου είχε μετακομίσει και ο πρωτότοκος Κώστας για να ενταχθεί στην επιχείρηση, λίγο πριν την έναρξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Αντιγόνη εξακολούθησε να κατοικεί στην Καβέτσου μέχρι τον θάνατό της το 1956. 

​

Η Αγλαΐτσα Γούτου-Αλεπουδέλη (1902-2006), το μικρότερο παιδί της οικογένειας,  πέρασε τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά της χρόνια στη Μυτιλήνη, μετακομίζοντας στην Αθήνα μετά τον γάμο της με τον Θόδωρο Αλεπουδέλη το 1927. Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, τη Μυρσίνη, το 1932. Η οικογένεια Θ. Αλεπουδέλη παραθέριζε κάθε καλοκαίρι στη Μυτιλήνη, εκτός από τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από τον Ιούνιο ως τον Σεπτέμβριο, το σπίτι αποκτούσε ζωή, γέμιζε κόσμο και λειτουργούσε κανονικά. Η εγγονή της Αντιγόνης, Μυρσίνη, συνέχισε την παράδοση των καλοκαιρινών διακοπών στη Μυτιλήνη, με τον σύζυγό της Βύρωνα Λεωνιδόπουλο (1927-2021) και τα δυο τους παιδιά. Την απασχολούσε πάντα το μέλλον του σπιτιού, αναλογιζόμενη αφ'ενός τα έξοδα συντήρησης που βάραιναν, και συνεχίζουν να βαραίνουν, τον οικογενειακό προϋπολογισμό και αφ'ετέρου την πολύ μικρή χρήση του σπιτιού, που σταδιακά μειώθηκε στον ένα χρόνο. Ήταν προβληματισμοί του πατέρα της, έγιναν δικοί της, τους μοιράστηκε και με τα παιδιά της. Μαζί αναζήτησαν πιθανές λύσεις, μιλώντας με μουσεία και άλλα πολιτιστικά ιδρύματα και φορείς. Το 2016 το σπίτι ανακηρύχθηκε Νεότερο Ιστορικό Μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Ο Βύρων και η Μυρσίνη πέρασαν το καλοκαίρι τους στη Μυτιλήνη για τελευταία φορά το 2019. Λίγο μετά, ο Αργύρης Χατζημαλλής εγκατέστησε τους αργαλειούς και την επιχείρησή του Lebades σε δυο δωμάτια του επάνω ορόφου και, μαζί με τα παιδιά της Μυρσίνης, αποφάσισαν να ανοίξουν το σπίτι για το κοινό, να είναι δηλαδή επισκέψιμα τα δωμάτια που διατηρούν σχεδόν ανέπαφη την επίπλωση και όλα τους τα αντικείμενα. Παράλληλα, ο στόχος είναι, σταδιακά και χωρίς βιασύνη, να συντηρηθούν και να ανακαινιστούν οι υπόλοιποι χώροι και το περιεχόμενό τους. 

​

​​